قله دماوند (صعود زمستانه در تاریخ ۱۴۰۱/۱۱/۲۷)

بعد از چند هفته بلخره زمانش رسید که فکر صعود به قله دماوند در زمستون ۱۴۰۱ را عملی کنیم.

تاریخ اجرا برنامه : ۱۴۰۱/۱۱/۲۷

نفرات: مرتضی، افسانه، پیمان و خو‌دم

ارتفاع پای کار:۲۴۴۲ متر

ارتفاع بارگاه سوم: ۴۲۵۷ متر

میزان ارتفاع طی شده:۱۸۱۵ متر

مسافت طی شده:۹.۷۸ کیلومتر

شرایط آب و هوایی منطقه: آفتابی همراه با وزش باد ۴۰تا ۵۰ کیلومتر دمای حسی هوا ۴۲- درجه سانتی گراد

تقریبن ساعت ۸ شب پنجشنبه از آمل بسمت قرارگاه پلور حرکت کردیم که با توجه به مسافت شهر آمل تا پلور حدودن ساعت ۱۰:۳۰ به قرارگاه رسیدم و باتوجه به هماهنگی انجام شده توسط مرتضی وارد قرارگاه پلور شدیم.

(مرتضی و افسانه:

مرتضی و افسانه زن و شوهر کوهنورد قوی که ما در صعود به قله آرارات ترکیه افتخار همقدم شدن باهاشون داشتیم و باید بگم که افسانه فوق العاده تو کوهپیمایی قوی عمل میکنه و‌نمونه هست.)

بعد از رسیدن به قرارگاه و مستقر شدن در اتاق و خوردن شام با راننده پاترول هماهنگ شدیم که ساعت ۷:۱۵ روز جمعه برای بردن ما به پارکینگ قله دماوند بیاید.

ساعت ۷:۱۵ دقیقه روز جمعه طبق برنامه سوار پاترول شدیم و بسمت پارکینگ حرکت کردیم و درنهایت ساعت ۸ صبح شروع به پیمایش بسمت گوسفندسرا کردیم باتوجه به حجم برف و برفکوبی ساعت ۱۰:۱۵ به گوسفندسرا رسیدیم.

بعد از کمی استراحت و رسیدن باقی گروه ها شروع بحرکت کردیم سرعت باد خیلی شدیدتر‌ از چیزی که تو سایت هواشناسی ثبت کرده بود، بود که بهمین دلیل ما در پیمایش به مشکل برخوردیم و حرکت ما بسمت قله کند شد بلخره ساعت ۶عصر جمعه بعنوان اولین گروه به بارگاه سوم رسیدم.

هوا صاف ولی شدت باد بیشتر از تصور ما بود، از ابراهیم که مسئول بارگاه بود اتاقی ۴ تخته گرفتیم که هیچ گونه امکاناتی بجز تخت فلزی نداشت باهر سختی که بود اماده شدیم برای خوردن شام و استراحت ، ولی بدلیل سرمای زیاد، قادر به غذا خوردن نبودیم و استراحت کافی نداشتیم که همین موضوع باعث کنسل کردن صعود به قله شد .البته هیچ یک از نفراتی که به بارگاه امده بودن روز شنبه بدلیل شدت باد زیاد صعود نکردن و تصمیم ماندن در بارگاه جهت صعود در روز یکشنبه یا برگشت گرفتن.

روز شنبه ساعت ۸ صبح با ناراحتی بسمت گوسفندسرا و پارکینگ حرکت کردیم و درنتیجه ساعت ۲:۳۰ ظهر سوار پاترول شدیم و بسمت قرارگاه پلور برگشتیم.

تمام

" style="float:left" />

شرایط اضطراری در کوهنوردی

شرایط اضطراری کوهنوردی:

برخلاف مناطقی که زیرساخت‌های خوبی دارند، ویژگی‌های خاص زمین‌های کوهستانی عملیات نجات را سخت‌تر می‌کند.بنابراین اولین امدادگر از اهمیت نجات بخشی برای قربانی حادثه برخوردار است. در مواقع اضطراری آن‌ها اولین نفراتی هستند که به تکنیک‌های کمک‌های اولیه و مهارت نیاز دارند. الگوریتم اضطراری زیر دستورالعمل‌های مهم را برای اولین امدادگران روشن می‌کند:

1. نفس عمیق بکشید
2. محافظت از خود
3. محافظت از گروه
4. برقراری امنیت در محل حادثه
5. نجات از محل حادثه
6. درمان خونریزی شدید
7. درمان حالت بیهوشی

بررسی سطح هوشیاری:

اولین امدادگر باید در کنار فرد مصدوم زانو بزند و با او صحبت کند. اگر مصدوم واکنشی نشان نداد، امدادگر باید او را به آرامی تکان دهد و سعی کند بار دیگر با صدای بلندتر با او صحبت کند.بی‌هوش شدن فرد مصدوم خطری حاد برای ادامه‌ی زندگی ایجاد می‌کند. در این‌گونه موقعیت‌ها، اقدامات اضطراری نجات‌بخش همیشه در اولویت اول قرار دارند!

قربانی بی‌هوش:

در صورت بی‌هوش شدن قربانی، باید فوراً تماسی اضطراری برقرار کنید!

تنفس را بررسی کنید؛ مدام باید تنفس را بررسی کنید. ببینید؛ آیا دنده‌های فرد در حال حرکت است؟ گوش دهید؛ آیا می‌توانید صدای نفس کشیدن مصدوم را بشنوید؟ حس کنید؛ آیا می‌توانید نفس‌های قربانی را احساس کنند؟ اگر قربانی به‌ندرت، بریده‌بریده و یا اصلاً نفس می‌کشد، باید او را احیا کنید!

تا زمانی که کمک‌های حرفه‌ای (پزشک نجات کوهستانی یا اورژانس) فرا رسد و یا خسته شوید، قفسه سینه قربانی را بفشارید و به او تنفس مصنوعی دهید (با نسبت ۳۰:۲).

فشار بر قفسه سینه: پاشنه‌ی دستانتان را در مرکز قفسه سینه قرار دهید. از وزن بدن خود استفاده کرده و با فشار، قفسه سینه فرد آسیب‌دیده را تا ۵ تا ۶ سانتی‌متر پایین ببرید. پس از اعمال فشار، سینه را رها کنید (به مدت صد ۱۰۰ بار در دقیقه؛ تقریباً دو بار در ثانیه).

هنگام دادن تنفس مصنوعی به مصدوم، بینی خود را با یک دست نگه‌دارید و دست دیگرتان را روی چانه فرد قرار دهید. سر مصدوم را به عقب خم کنید، سپس لب‌های خود را در اطراف دهان قربانی قرار داده و باحالت طبیعی نفس بکشید. لازم نیست به‌اندازه‌ای که اکثر افراد فکر می‌کنند نفس بکشید؛ تنفس به مقدار زمانی که در حال استراحت هستید کافی است. به‌جای احیای دهان‌به‌دهان، می‌توانید احیا دهان به بینی را انجام دهید. در این روش دهان فرد آسیب‌دیده بسته است و احیا از طریق بینی انجام می‌شود.

وقتی قربانی دوباره شروع به نفس کشیدن کرد، او را در حالت ریکاوری پایدار قرار دهید. برای انجام این کار، کنار فرد بی‌هوش زانو بزنید. بازوی او را با زاویه ۹۰ درجه در کنارش قرار دهید. پاهایش را خم کرده و در جای خود نگه‌دارید. دستش را بگیرید، پشت دستش را روی گونه‌اش (همان قسمتی که به سمت شماست) قرار دهید و در جای خود نگه دارید. فرد مصدوم را به سمت خودتان به‌زانو برگردانید. با دقت دست خود را از زیر سر فرد مصدوم قرار بردارید؛ به صورتی که فرد روی دست خود دراز کشیده باشد. سرش را به عقب خم کنید. دهانش را کمی بازکنید. دهان باید کمی از شکم پایین‌تر باشد تا خون یا استفراغ به‌راحتی از دهان بیرون بیاید.

قربانی هوشیار:

بررسی بدن مصدوم: قربانی از ارتفاع سقوط کرده اما هوشیار است. اولین امدادگر باید او را از سرتاپا بررسی کند. امدادگر باید به‌سرعت، منظم و جامع عمل کند. بررسی علائمی مانند خونریزی، تورم، کبودی، جابجا شدگی استخوان‌ها و میزان درد بسیار مهم است.

ترتیب معاینه بدن:

سر، گردن، حلقه‌ی شانه و دنده، شکم، نخاع، لگن، بازوها و دست‌ها، ران‌ها و ساق پا.

آیا علائم بیمار را می‌دانید؟ امدادگر باید در مورد علائم فرد مصدوم از او سؤال کند: آیا او قبلاً این اتفاق برایش پیش آمده یا با آن آشناست؟ آخرین باری که غذا خورده کی بوده است؟

اگر فرد بیمار اغلب این علائم را داشته باشد، می‌داند چه باید بکند. ممکن است قربانی مجبور باشند چیزی بخورد یا بنوشد، استراحت کند یا دارویی اضطراری مصرف کند. امدادگر می‌تواند در این زمینه به بیمار کمک و یا او را پشتیبانی کند.

اگر علائم شخص مصدوم ناشناخته باشد یا اینکه داروی اضطراری را که اکنون به آن احتیاج دارد فراموش کرده باشد، باید بلافاصله با اورژانس تماس بگیرید.

یک تماس اضطراری برقرار کنید؛ اگر مصدوم جراحاتی جدی دارد، دیگر نمی‌تواند راه برود و یا اگر از هم‌تیمی‌هایش مطمئن نیستید، باید بلافاصله تماس اضطراری برقرار کنید. درحالی‌که منتظر خدمات اورژانس هستید، حواستان به پانسمان زخم باشد. تمام اقدامات لازم باید انجام شود. با یک باند استریل شده روی زخم را بپوشانید. در صورت لزوم می‌توانید از اسلینگ (دست‌آویزی که با آن دست‌شکسته را از گردن می‌آویزند) یا پانسمان ثابت استفاده کنید.

حالت مطلوب بدن: آیا قربانی راحت نشسته یا دراز کشیده است؟

نحوه‌ی قرار دادن فرد مطابق خواسته‌اش یا طبق ضرورتی که جراحت ایجاب می‌کند:

قرار دادن بالاتنه در حالتی بالاتر از پایین‌تنه: در صورت آسیب‌های سر، مشكل تنفسی، مشكوك بودن فرد به حمله قلبي یا سكته مغزي

حالت مسطح بدن: در صورت افت شدید فشارخون، آسیب نخاعی، آسیب ران یا لگن

حالت جنین: در صورت درد شکم

حالت شوک: در صورت زخم‌های خشک یا به‌شدت در حال خونریزی، غش و یا مشکلاتی در گردش خون

حفظ حرارت بدن

چه برای قربانیان هوشیار و چه بی‌هوش، حفظ حرارت بدن بسیار مهم است. مصدوم را به‌دقت و کاملاً گرم ببندید و او را از رطوبت و سرمای زمین محافظت کنید.

پشتیبانی ازنظر روانی

یکی از مهم‌ترین تکنیک‌هایی که امدادگر باید بلد باشد، پشتیبانی روانی است؛ یعنی حضور کنار مصدوم، صحبت و همدردی با او. به‌آرامی بازو یا شانه‌اش را لمس کنید تا فرد مصدوم بداند که تنها نیست.

حتی برای کسانی که بی‌هوش هستند – اما هنوز نفس می‌کشند – پشتیبانی روانی بسیار مهم است. برخی حواس مانند شنوایی و احساس، حتی وقتی فرد بی‌هوش باش، فعال هستند. به همین دلیل تشویق کلامی و لمس دستانشان از اهمیت بالایی برخوردار است.

درصورتی‌که تنها راه‌حل باقی‌مانده تنها گذاشتن فرد بود، این کار را انجام دهید؛ به‌عنوان‌مثال یا اگر فقط دو نفر بودید و موبایلتان آنتن نداشت. در غیر این صورت، در کنار هم بمانید و منتظر گروه نجات باشید.

بیماری های ارتفاع

بیماری ارتفاع Altitude Illness:

بیماری ارتفاع ( ارتفاع زدگی – کوه گرفتگی – کوه زدگی ) تأثیر ارتفاع بر روی اشخاص است که بر اثر کمبود اکسیژن به صورت نوعی عارضه تنفسی، سردرد و خواب‌آلودگی تدریجی بروز می‌کند. چنانچه کوهپیمایی و افزایش ارتفاع به آرامی و به تدریج انجام شود، از اثر این بیماری کاسته و گاه حتی از بروز آن جلوگیری می‌شود.

یکی از عوامل تشدیدکننده کوه گرفتگی فشاری است که بر ماهیچه‌ها وارد می‌شود، ولی نباید آن را به عنوان عامل اصلی منظور داشت. به‌طور کلی استقامت، ورزیدگی و سلامت بدن از جمله عوامل مؤثر در جلوگیری و تخفیف این عارضه به حساب می‌آیند.

کوه گرفتگی حاد(acute mountain sickness):

شایع‌ترین تظاهر بیماری ارتفاع است و در عرض 6 الی 12 ساعت پس از ارتفاع گرفتن، منجر به سر درد و بی‌حالی‌ می‌شود. این وضعیت ممکن است در برخی از افراد به سمت ادم مغزی ناشی از ارتفاع بالا (high-altitude cerebral edema) پیشرفت کند.

علامت بیماری ارتفاع ، تشدید علایم کوه گرفتگی حاد، پیشرفت به آتاکسی و در نهایت، کما و مرگ در صورت عدم درمان است. ادم ریوی ناشی از ارتفاع بالا شایع نیست ولی شایع‌ترین علت مرگ ناشی از بیماری ارتفاع محسوب می‌شود.

این بیماری ممکن است در افرادی که از سایر جهات سالم هستند، رخ دهد و به سرعت به سمت سرفه، تنگی نفس و خلط کف‌آلود پیشرفت کند. صعود آهسته، مهم‌ترین اقدام برای پیشگیری از شروع بیماری ارتفاع است.

در صورتی که انجام این کار ممکن نباشد یا علایم علی‌رغم صعود آهسته رخ دهند، می‌توان از استازولامید یا دگزامتازون برای پیشگیری یا درمان کوه‌گرفتگی حاد استفاده کرد.

پایین آمدن از کوه برای تمام افراد دچار ادم مغزی یا ریوی ناشی از ارتفاع بالا، الزامی است. مبتلایان به بیماری ریوی یا کرونری پایدار ممکن است بتوانند به ارتفاعات بالا سفر کنند ولی در معرض خطر تشدید این بیماری‌ها هستند. استفاده از درمان دارویی برای این بیماران، منطقی به نظر می‌رسد.

درباره بیماری ارتفاع:

بیماری ارتفاع در افرادی که به نواحی مرتفع (2500 متر یا بالاتر) مسافرت می‌کنند، بسیار شایع است. تقریبا 25 درصد از مسافران به مناطق مناسب اسکی در کلرادو، 50 درصد از مسافران هیمالیا و نزدیک به 85 درصد از کسانی که مستقیما بر فراز منطقه قله اورست پرواز می‌کنند، علایم کوه‌گرفتگی حاد را گزارش می‌دهند.

شیوع ادم مغزی و ریوی ناشی از ارتفاع بالا که انواع شدیدتر بیماری ارتفاع هستند، کمتر از کوه‌گرفتگی حاد است و در حدود 0.1 الی 4 درصد برآورد می‌شود. عوامل خطرساز بیماری ارتفاع شامل صعود سریع، فعالیت فیزیکی شدید، سن کم، زندگی در مناطق کم‌ارتفاع و سابقه بیماری ارتفاع است. صعود سریع، مهم‌ترین و قابل تعدیل‌ترین عامل خطرساز است.

توصیه‌های کلیدی:

1. صعود آهسته، موثرترین روش برای پیشگیری از بیماری ارتفاع است.
2. داروهای موجود برای پیشگیری و درمان کوه‌گرفتگی حاد و ادم مغزی ناشی از ارتفاع بالا شامل استازولامید و دگزامتازون است.
3. پایین آمدن از کوه برای افراد دچار ادم مغزی یا ریوی ناشی از ارتفاع بالا، اجباری است. در صورتی که پایین آمدن ممکن نباشد، اکسیژن مکمل، استراحت و قرارگیری در یک اتاقک سیار اکسیژن پرفشار می‌تواند وضعیت بیماران را پایدار کند.
4. پروفیلاکسی با سالمترول، نیفدیپین، دگزامتازون یا مهارکننده‌های فسفودی تادالافیل، سیلدنافیل) ممکن است از بروز ادم ریوی ناشی از ارتفاع بالا بکاهد.
5. نارسایی احتقانی قلب جبران‌نشده، بیماری انسدادی مزمن ریه شدید و پرفشاری خون ریوی، کنترااندیکاسیون‌های مواجهه با ارتفاع هستند.
6. محدود کردن فعالیت در ارتفاعات بالا در مبتلایان به بیماری پایدار شریان کرونر ضروری نیست.

توصیه‌هایی برای تطابق با ارتفاعات بالا:

• از پرواز یا رانندگی به مناطق مرتفع مگر در موارد ضروری، خودداری کنید. پیاده‌روی بهترین گزینه است زیرا اجازه تطابق را می‌دهد.
• در صورتی که علایم بیماری ارتفاع را دارید، صعود نکنید.
• وقتی در ارتفاعات بالاتر از 3000 متر هستید، در ارتفاعی بیشتر از 600-300 متر نسبت به شب گذشته نخوابید.
• در صورتی که علایم شما در طی 12 ساعت بهبود نیابند، پایین بیایید.
• آگاه باشید که سرعت تطابق افراد، مختلف است.

تنفس صحیح در کوه

تنفس صحیح در کوه:

معمولا در همه ی رشته های ورزشی و از جمله ورزش هایی که تمامی اندام بدن درگیر هستند می بایست تنفس به صورت صحیح انجام شود. محققان بر این باورند که تنفس غیر اصولی و اشتباه می تواند انرژی زیادی را از فرد بگیرد و وی سریع تر خسته شود. همه ی ما زمان زیادی است که نفس می کشیم اما در هر بار نفس کشیدن اشتباهاتی را مرتکب می شویم که گاه ممکن است مشکلات زیادی را برای ما به وجود آورد. در ورزش تنفس صحیح می تواند حجم زیادی از انرژی را ذخیره کند و از طرفی آسیب های وارده به بدن را کمتر نماید.

تنفس باید عمیق و به طریقه صحیح صورت گیرد برخلاف آن چه اکثر اشخاص انجام می دهند حجم ششها نباید از طرفین افزایش یابد در اثر این نوع تنفس غلط حجم قفسه سینه افزایش می یابد.در تنفس صحیح حجم ششها از ناحیه تحتانی افزایش یافته که این امر با افزایش حجم شکم همراه است.

این شکل تنفس در ناحیه شکم به صورت ضربان مشخص و روشنی قابل رؤیت می باشد.لذا از نظر راحتی هیچ وقت نباید کمر را محکم با کمربند و مانند آن بست، کمربند می باید در پایین ترین حد ممکن بسته شود، در این روش باید سعی گردد هوای دم به تحتانی قسمت ریه ها هدایت و انباشتگی ریه ها از هوای دم انجام پذیرد. عمل بازدم بعد از یک مکث چند ثانیه ای و حداقل سه ثانیه به دنبال عمل دم با فشار پرده دیافراگم به قسمت تحتانی ششها به طور کامل با حداکثر تخلیه صورت بگیرد.

تنفس صحیح راز صعود در کوهنوردی:

پس از انجام فعالیت ورزشی، کیسه های هوایی درون ریه افزایش یافته و بهتر عمل می کنند. به همین علت است که در کوهنوردی توصیه ی ابتدایی و مهم، انجام تنفس صحیح است. همچنین با بالا رفتن ارتفاع درون کوه، میزان اکسیژن موجود در هوا کاهش می یابد و در صورتی که فرد نتواند تنفس صحیح و اصولی داشته باشد به سرعت از ادامه ی مسیر باز می ماند.

بسیاری از مردم تصور می کنند که تنفس صحیح یعنی عمیق نفس کشیدن و این در حالیست که در ورزش های هوازی همچون کوهنوردی می بایست تنفس با ریتم مشخص و کوتاه باشد.

بهتر است در هنگام کوهنوردی در ابتدای راه به تنفس خود دقت کنیم تا در طول مسیر در اصطلاح دچار عارضه کم آوردن نفس نشویم.

کوهنورد با تجربه می‌تواند به سرعت به یک محیط کم اکسیژن وفق پیدا کند. نوشیدن مقدار زیادی آب در هنگام صعود، به عنوان مایع کنترل سطح اسیدیته در خون، ما را قادر می‌سازد که اکسیژن بیشتری در خون حفظ کنیم.

در افراد معمولی مشکلی که وجود دارد عمل نکردن درصد زیادی از کیسه‌های هوای داخل شش‌هاست. به همین خاطر این افراد زمانی که مجبور میشوند یک فعالیت سنگین انجام دهند سریع به نفس زدن می‌افتند. اما یک ورزشکار حرفه‌ای در هر بار تنفس اکسیژن بیشتری به بدن میرساند، کمتر به نفس زدن می‌افتد.

• چگونه این کیسه‌های غیرفعال را به فعالیت وادار کنیم؟
  باز کردن این کیسه‌ها داستان مفصلی دارد. یک سری از ورزش‌های هوازی و سنگین، تمرین‌های روزانه و مرتبی برای باز کردن و باز نگه داشتن این کیسه‌ها وجود دارند. بهترین کار این است با یک مربی مشورت نمایید و طبق برنامه عمل کنید.

تکنیکهای زیادی برای این کار وجود دارد. یکی از محبوب‌ترین آنها تنفس با فشار نامیده می‌شود. اول، با استنشاق سریع هوا ریه‌ها را پر می‌کنیم (در این حالت دیافراگم خود را گسترش میدهیم، بهتر است دم از طریق بینی انجام شود زیرا تنفس از دهان باعث خشکی گلو، تشنگی و احیانا سرماخوردگی و عفونت گلو میشود؛ ولی در ارتفاعات هنگام دم میتوان هم از بینی و هم از دهان استفاده نمود) با نسبت ۷۰ به ۳۰ درصد؛ چون استفاده صرف از بینی به رغم مزایای آن، به دلیل حجم هوای ورودی کمتر، گاهی اوقات امکانپذیر نیست.)؛ و سپس بازدم سریع و انفجاری، با صدای puffing (از طریق دهان) هوا را به طور کامل از ریه‌ها خارج می‌کنیم. (هنگام بازدم باید هوای درون ریه را محکم از دهان خارج کرد، تا بتوان از حجم هوای مرده داخل ریه تا حد امکان کاست و هوای پر اکسیژن را جایگزین نمود. تعداد دم و بازدم، به عواملی چون ارتفاع، آمادگی جسمانی، شیب مسیر، طول قدمها، حجم ریوی، میزان رطوبت هوا و نحوه قرارگیری سر و گردن بستگی دارد. در شیب تند و ارتفاع بالا با یک گام دم و با گام بعدی عمل بازدم را انجام می‌دهیم.)

استفاده از ماسک اکسیژن در ارتفاعات بالا و هوای رقیق ضروری می باشد. در این شرایط آب و هوایی، قدرت کوهنورد با هر گام کم میشود.در این ارتفاع تامین اکسیژن برای کوهنورد فراتر از روش puffing و نفس نفس زدن است ، کوه نوردان بی تجربه ممکن است حالت تهوع را از ارتفاعات حدود پنج هزار متر داشته باشند. این علایم در ارتفاعات بالاترحاد تر خواهد شد. محققان دریافته اند که مردم با تنفس سریع میتوانند،خطر ابتلا به بیماری ارتفاع را کاهش دهند.

برای جلوگیری از بیماری ارتفاع، باید صعود را به صورت تدریجی داشت ( یعنی هم هوایی )، در این شرایط بدن خود را با افزایش ارتفاع منطبق میکند و به ساخت گلبولهای قرمز بیشتری در خون می پردازد . به عنوان مثال، کوهنوردان برای صعود به اورست معمولا چند هفته در ارتفاعات مختلف کمپ می زنند تا بدن قدرت انطباق با شرایط سخت را پیدا کند.

" style="float:left" />

اصول درست تغذیه درکوه

اصول درست تغذیه و ۱۰ اشتباه رایج غذایی در کوه:

در فعالیت‌هایی مثل کوهنوردی و صخره‌‎نوردی که بدن در بیشترین میزان فشار قرار می‌‎گیرد، بسیار مهم است که تغذیه به صورت اصولی رعایت شود، زیرا موادی که میل می‏‌کنید تأثیر مستقیمی روی عملکرد شما دارد. در نظر نگرفتن نوع منطقه، اشتباهی است که اکثر افراد مرتکب می‌‎شوند. به همراه داشتن مواد غذایی مشابه در تمام مناطق با فشار جوی و آب و هوای متفاوت، می‌تواند تبدیل به یک اشتباه بزرگ گردد. به همین دلیل توصیه می‌‎کنیم قبل از هر چیزی اول این موارد را بررسی کنید. یادتان باشد نه تنها نوع غذا بلکه میزان مصرف و زمان خوردن هم از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

بارگیری بدن قبل از اجرای برنامه:

اصولا وقتی از بارگیری بدن قبل از اجرای برنامه صحبت می‌کنیم، همه افراد وعده صبحانه به چشمشان می‌‎آید! اما اشتباه نکنید؛ از صبحانه نمی‌خواهیم صحبت کنیم. هدف از این بارگیری، تأمین ۲ نیاز بدن قبل از انجام فعالیت‌های استقامتی مانند کوهنوردی است.

1. تأمین ویتامین‌ها، املاح و مواد معدنی مورد نیاز
2. ذخیره سازی این مواد در بدن، برای استفاده در حین اجرای برنامه

بارگیری و ذخیره سازی انرژی در بدن را باید ۴۸ ساعت قبل از اجرای برنامه شروع کنید. در این بازه زمانی بهتر است با مصرف متناوب مواد غذایی حاوی انرژی (چربی، پروتئین و کربوهیدرات)، انرژی را در بافت‌های ماهیچه‌ای و کبد به صورت ترکیبی به نام گلیکوژن ذخیره ‌کنید.

تقسیم بندی مواد غذایی انرژی‌زا:

1. چربی

این گروه شامل دو گروه چربی‌های گیاهی و حیوانی می‌شود. حیوانی مانند کره و چربی‌های بافت‌های حیوانی و گیاهی مانند دانه‌های روغنی چون زیتون، تخمه، پسته، گردو، بادام زمینی، بادام و از این قبیل.

1. پروتئین

حیوانی مانند گوشت حیوانات، تخم مرغ و گیاهی مانند سویا و قارچ.

1. کربوهیدرات

مانند غلات و حبوبات، سیب زمینی

1. مواد قندی

مانند شکر، خرما، عسل و میوه

تبدیل تغذیه به انرژی:

غذایی که میل می‌کنید، برای تبدیل شدن به انرژی به آب و اکسیژن نیاز دارد. دقیقاً دو فاکتور مهمی که کوهنوردان به آن نیاز فراوان دارند. مخصوصاً وقتی که در ارتفاع بیشتر از ۴۰۰۰ متر قرار می‌گیرند. اینجاست که باید یک دید علمی درباره‌ی غذاهای مصرفی داشته باشید. اصلاً نمی‌خواهیم قضیه را پیچیده کنیم. به همین دلیل با مثال به شما توضیح می‌دهیم که کدام منبع انرژی بهتر است.

حتماً می‌دانید جهت تبدیل ماده غذایی که می‌خوریم به انرژی قابل استفاده برای بدن باید فرایندی در دستگاه گوارشی ما انجام شود. این فرایند زمان‌بر است و برای ۳ گروه غذایی یکسان نیست.

چربی و پروتئین به اصطلاح خودمان، دیر هضم هستند و مدت زمان زیادی طول می‌کشد تا در دستگاه گوارش ما تبدیل به انرژی شوند. در این مدت قالب توانایی بدن صرف دستگاه گوارش می‌شود. در این مدت، فعالیت برای ما سخت خواهد شذ. درست مثل زمانی که بعد از خوردن غذاهایی مثل کله‌پاچه یا چلوکباب سنگین و خواب آلود می‌شویم؛ حتی تا مدت زمان زیادی احساس گرسنگی نمی‌کنیم.

از طرفی بعد از خوردن غذاهایی مثل ماکارونی یا غذاهای برنجی یا نانی احساس سبکی و نشاط بیشتری داریم. هرچند در مدت زمان کمتری مجدداً احساس گرسنگی می‌کنیم. با یک تحلیل ساده شما به این نتیجه می‌رسید که کربوهیدرات نسبت به چربی و پروتئین به کمترین آب و اکسیژن جهت تبدیل به انرژی در فرایند هضم نیاز دارد. به همین دلیل توصیه می‌‎شود قبل از اجرای برنامه برای سوختگیری؛ از وعده‌‎های غذایی دارای کربوهیدرات استفاده کنید. حتماً می‌دانید ماکارونی و سیب زمینی بیشترین منبع کربوهیدرات به شمار می‌‎روند. در کنار مصرف این ماده، حواستان به دهیتراته نشدن نیز باشد تا به میزان کافی آب دریافت کنید.

اما اشتباهات غذایی در کوهنوردی چه می‌‎تواند باشد؟!

۱. حمل غذای بیش از اندازه

همیشه یادتان باشد، مواد غذایی که قرار است در کوله پشتی شما جا شود، علاوه بر حجم، وزن زیادی نیز دارد. بنابراین در جمع کردن و انتخاب آن‌ها بیشترین دقت را انجام دهید. اکثر کوهنوردان در اولین برنامه، مقدار زیادی سالاد ماکارونی، سیب زمینی آبپز، تعداد زیادی نان و کره بادام زمینی بر می‌دارند. به این ترتیب وزن کوله بالا می‌رود و حمل آن واقعاً مشکل می‌شود. شاید برای اولین برنامه کمی قابل پذیرش باشد، اما برای برنامه‌های بعدی بهتر است از تجربه قبلی استفاده کنید و فقط به میزان لازم مواد غذایی ببرید.

۲. سنگین کردن بار

یک اشتباه رایج که اکثر کوهنوردان مبتدی به آن گرفتار می‌شوند، این است که فکر می‏‌کنند چون در کوه غذای آماده پیدا نمی‌شود، قرار است از گشنگی تلف شوند! پس برای جلوگیری از این موضوع تا می‌شود کنسرو و مواد غذایی برمی‌دارند و حجم و وزن زیادی از کوله پشتی خود را اشغال می‏‌کنند. نیاز نیست دچار استرس شوید؛ فقط به اندازه نیاز مواد غذایی بردارید.

در ضمن همیشه به میزان نگهداری مواد غذایی توجه کنید و تا جای ممکن از حمل مواد گوشتی که قابل فساد هستند؛ جلوگیری کنید.

۳.بیش از حد سبک کردن بار

از آن سمت بوم نیافتید! برای جلوگیری از سنگین شدن بار، نیاز نیست از وعده‌های اصلی کم کنید. تصور کنید، هنوز کلی راه در پیش دارید، اما تمام چیزی که برایتان باقی مانده، کمی میان وعده مانند آجیل است. بنابراین بهترین کار این است که برنامه غذایی هر روز را مشخص کنید. برای هر روز یک صبحانه، نهار و شام به علاوه دو میان وعده که حداقل یک کدامش قندی باشد، در نظر بگیرید. در مورد حجم غذا با خودتان رو راست باشید! بعد از یک کوهپیمایی سخت، به چقدر غذا احتیاج دارید؟!

۴. عدم رعایت تعادل بین حجم و وزن غذا

با توجه به تعداد وعده‌ها، شروع به جمع کردن مواد غذایی می‌کنید؛ اما می‌بینید حجم آن بسیار زیاد شده است، چند عدد نان می تواند به اندازه یک کیسه خواب فضا اشغال کند! رعایت کردن تعادل میان حجم و وزن نکته ای است که سفر شما را لذت‌بخش‌تر می کند.

۵. عدم رعایت تنوع مواد غذایی

کوهنوردی خیلی با غذاهای گرم و لذیذ همراه نیست؛ اما با این حال، اگر هر روز بعد از کوهنوردی‌های طولانی یک غذای ثابت بخورید، بعد از چند روز بی روحیه و کسل می‌شوید. علاوه بر تأثیر روی شرایط روانی شما، باعث می‌‎‌شود مواد مغذی مختلف، مانند پروتئین، ویتامین و… به اندازه کافی جذب بدنتان نشود. حتی می‎‌توانید به غذاهای وکیوم شده، ادویه اضافه کنید تا طعم نزدیک به سلیقه خودتان را میل کنید

۷. مصرف شکر بیش از اندازه!

گفتیم مواد قندی استفاده کنید، اما در مصرف شکلات و شیرینی زیاده‌روی نکنید! زیاده‌روی در مصرف شیرینی باعث می‌‎شود تا چند ساعت بعد از مصرف، دچار افت شدید شوید. شما باید منابع غذایی حاوی کربوهیدارت و چربی‌های خوب را پیدا کنید تا در تمام طول روز انرژی داشته باشید. با مصرف زیاد شکر، بعد از چند ساعت که سطح قند خون پایین می‌آید، به شدت احساس خستگی و کرختی می‌کنید؛ به همین دلیل حفظ تعادل بین تمام وعده‌های غذایی از مهم‎ترین فاکتورهایی است که باید به آن توجه کنید.

۸. کمبود مواد مغذی در وعده‌‎‌‌های غذایی

توضیح دادیم در هنگام کوهنوردی بهتر است از غذاهای سبک استفاده کنید که چربی مضر کمتری داشته باشند تا باعث سستی در بدن شما نشوند. اما بیایید رو راست باشیم! همیشه راحتی و سبکی به معنی مناسب بودن نیست. صادقانه بخواهیم بگوییم نودلی که دو دقیقه‌ای آماده می‏‌شود، نمی‌تواند مواد مغزی بدن را تأمین کند و اصلاً مناسب برنامه‌های کوهپیمایی و کوهنوردی نیست. شما مشغول انجام فعالیت بسیار سخت و مهم هستید، بدنتان هر لحظه کلی کالری می‏‌سوزاند و فشار زیادی را تحمل می‌کند؛ پس باید با بدن خودتان مهربان باشید و غذای مقوی مصرف کنید.

۹. برنامه ریزی برای طبخ غذاهایی با دستور پخت پیچیده!

تصور کنید ساعت‌های زیادی، بیشتر از نصف روز کوهپیمایی کرده‌اید؛ آیا توان آشپزی بعد از این همه فعالیت را دارید؟! بهتر است صادق باشیم، در آن شرایط فقط دلتان می‌خواهد سریع‌تر چیزی میل کنید تا بیشتر استراحت کنید. پس بیخیال درست کردن بشقاب‌های رنگی شوید و تمرکزتان را بر روی غذاهای نیمه آماده و منجمد بگذارید. به‌علاوه اینکه کاهش فشار هوا در ارتفاعات بالاتر، سبب می‌‎شود تا غذاها با سرعت کندتری پخته شوند.

۱۰. آگاهی نداشتن به مزاج و نیاز غذایی

همانطور که نمی‌شود یک نسخه را برای هر بیمار تجویز کرد، نمی‌توان یک رژیم واحد را به همه پیشنهاد داد. ممکن است چیزهای معمول حتی با بدن شما سازگار نباشد، یا دچار بیماری خاصی باشید که رژیم مختص به خود را دارد. خلاصه هیچ کس به اندازه خودتان شناخت کافی از وضعیت و ذائقه شما ندارد.

غذاهای پیشنهادی برای مصرف در کمپینگ و کوهنوردی

1. اولین و بهترین راه، مصرف غذاهای آماده و منجمد با ارزش غذایی بالا است که در عرض چند دقیقه آماده شود و طعم‏‌های مختلفی نیز داشته باشد. مانند غذاهای آف کوک که حتی تنقلات مختلفی دارد.
2. گزینه بعدی مصرف میوه‌ است. اگر برای بیشتر از سه روز در کوه می‌‎مانید، باید آگاه باشید که میوه‌ها ممکن است پوسیده شوند. بنابراین بهتر است از کمپوت یا میوه خشک شده استفاده کنید.
3. کنسروها همیشه همراه کوهنوردان بوده‌‎اند اما وزن زیاد آنها کمی حملشان را سخت می‌کند. با این حال، تن ماهی هم مغذی است و هم شکم سیر کن! حتماً همراه خود داشته باشید.
4. برای میان وعده‌‎ها بهتر است، بیسکوییت‌‎هایی با روکش شکلاتی یا دراژه همراه داشته باشید. البته از آجیل و اهمیت خشکبار هیچگاه غافل نشوید.

" style="float:left" />

قوانین کوهنوردی

قوانین کوهنوردی

کوهنوردی طبق سه قانون طلایی، سخت‌تر، دورتر و بلندتر از آن چیزی است که به نظر می‌آید. این قوانین برای همه صعودها صدق می‌کند تا در نتیجه آن افراد بتوانند شرایط سخت را مدیریت کنند و بهترین صعود را داشته باشند

قانون اول: دورتر از انتظار

کوهنوردی در مسیرهای طولانی بسته به شرایط جوی متغیر می‌تواند بین هشت تا ۱۲ ساعت در روز طول بکشد. در برخی مسیرها که شامل برف و یخ می‌شوند و مجبور به حمل کوله‌پشتی ۱۲ تا ۱۵ کیلوگرمی هستید، کوهنوردی خیلی دشوارتر خواهد بود و با آنچه که انتظار دارید، فاصله زیادی دارد

علاوه بر این، وضعیت آب‌وهوایی نامساعد در مسیرهای طولانی محتمل است و در نتیجه میزان آمادگی و واقع‌بینی کوهنوردان بسیار اهمیت دارد. در واقع کوهنوردی فقط کار فیزیکی نیست! پس ضمن تقویت مهارت‌های خود، بر اساس احساسات کوهنوردی نکنید. زمانی که به یک قله صعود می‌کنید و با شادی مشغول عکس‌گرفتن هستید، باید به یاد داشته باشید که جشن واقعی زمانی است که صحیح و سالم برگردید. پس اعضای تیم نباید از مشقات کار غافل شوند و تمرکز خود را از دست بدهند. به‌عنوان مثال خستگی بیش از حد افراد نباید منجر به آسیب‌دیدگی آن‌ها شود که عملا امکان صعود به قله را از بین می‌برد

قانون دوم: فراتر از انتظار

فارغ از اینکه به قله اورست یا هر قله دیگری صعود می‌کنید، باید بدانید که صعود به قله شامل چند مرحله است و پس از رسیدن به بیس کمپ باید به کمپ بعدی بروید و به همین ترتیب به مسیر خود ادامه دهید تا به قله برسید. در اصل، قله بلندتر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد و برای صعود به آن نباید عجله کنید

زمانی که وارد ارتفاع می‌شوید، ممکن است علائم ارتفاع‌زدگی به‌سراغ شما بیاید؛ اتفاقی که برای هر کوهنوردی رخ می‌دهد و در این صورت باید این موضوع را با لیدر خود مطرح کنید و صبر داشته باشید تا با شرایط خو بگیرید. در بسیاری موارد، افراد چند روز را برای آمادگی جسمانی اختصاص می‌دهند

قانون سوم: سخت‌تر از انتظار

تا جایی که می‌توانید برای یک سفر کوهنوردی آموزش ببینید؛ هرچند که آماده‌سازی اصلی از طریق کسب تجربه به دست می‌آید و رفتار یک نفر در وضعیتی خطرناک می‌تواند سرنوشت‌ساز باشد.برنامه‌های کوهنوردی دروسی برای مبتدیان ارائه می‌کنند تا مهارت‌ها و تکنیک‌های کوهنوردی را از کارشناسان باتجربه بیاموزند. پس خیلی اهمیت دارد که اول تمرین کافی داشته باشید و بعد با آمادگی کافی به صعود بپردازید که همین موضوع نشان می‌دهد، کوهنوردی سخت‌تر از چیزی است که فکرش را می‌کنید

" style="float:left" />

گزارش صعود به قله بزمچال ( ابتدای خط الرس دوبرار )

- صعود به قله بزمچال (ابتدای خط الرس دوبرار):

تاریخ اجرای برنامه: 1401/10/30

ارتفاع تقریبی قله(براساس ثبت wikiloc): 3424 متر

ارتفاع پای کار(براساس ثبت wikiloc): 2545 متر

میزان پیمایش: 879 متر

مدت زمان پیمایش: 3:12 دقیقه

شرایط جوی: آفتابی، دمای حسی 26-درجه سانتی گراد، سرعت باد 30 کیلومتر بر ساعت

اجرای برنامه ساعت 5 صبح جمعه تاریخ 1401/10/30 بهمراه گروه سه نفره محسن محمدی،پیمان محمدی،افراسیاب از آمل بسمت منطقه پلور آغاز شد.بعد از عبور از منطقه پلور و ابتدای گردنه امام زاده هاشم (پل مرغی) ساعت 6:55 دقیقه کنار جاده توقف کرده، و با تعویض لباس و برداشتن کوله ساعت 7:45 دقیقه شروع به پیمایش کردیم. در ابتدایی پیمایش با شیب ملایم بسمت بالا روبرو شدیم که در نهایت به دشت تقریبا همواری ختم میشد.بعد از عبور ازاین دشت شیب کمی تندتر( ارتفاع حدودی 2800 ) که درنتیحه به دامنه خط الرس منتهی شد. با توجه به ترک مسیر شیب دامنه را ادامه دادیم تا به خط الرس رسیدم و با تراورس به سمت چپ خط الرس بسمت قله حرکت کردیم، دراین نقطه از خط الرس نمای جنوبی قله دماوند کاملا مشخص و جذابیت خاصی داشت.بعد از حدود 10-15 دقیقه پیمایش روی خط الرس حدود ساعت 11 به قله بزمچال با ارتفاع 3424 متر رسیدیم.

بعد گرفتن چند عکس یادگاری با قله دماوند و قله بزمچال و استراحت که همراه با خوردن غذا بود بسمت پایین حرکت کردیم تقریبا از همان مسیر رفت برای برگشت استفاده شد. و درنهایت ساعت 1:30 دقیقه به محل پارک ماشین رسیدیم.

پایان

" style="float:left" />